Sprawozdanie wizytacyjne

W nieodległym od siebie czasie trzech miesięcy, dana jest nam tu, na Brochowie, po raz kolejny radość spotkania i wspólnej modlitwy wraz z Pasterzem naszego, wrocławskiego Kościoła;

Ekscelencjo Najdostojniejszy Księże Arcybiskupie, Metropolito, z serca witamy ciesząc się Twoją obecnością. W Twojej osobie pragniemy również uszanować wszystkich tu obecnych. Współbraci
w kapłańskim posługiwaniu. Wszystkich naszych Przyjaciół i Gości.

Tak już jest, że w każdym z przeżywanych przez nas wydarzeń, szukamy zwykle jakichś odniesień, inspiracji, jakiegoś światła, czy tzw. wiatru w żagle, dla naszej przyszłości, dla naszych dążeń, żeby nie powiedzieć, naszych nadziei. W takiej też otwartości stajemy do tego spotkania i naszej wspólnej modlitwy, która obok wizytacji pasterskiej wpisuje się w odpust ku czci św. Jerzego, męczennika.

Niezależnie od tego spojrzenia nadziei, oba nasze spotkania mocno złączone są spojrzeniem wstecz, w przeszłość. To z 06. stycznia w przestrzeń minionego stulecia dziejów naszej Parafii, obecne, sięgające do marca 2009 roku, czyli do poprzedniej wizytacji pasterskiej w tej wspólnocie. Miała ona miejsce w kontekście końcówki „pontyfikatu” mojego poprzednika, a zmarłego już w listopadzie 2011 roku, ks. prałata Kazimierza MALINOSIA. Generalnie więc rzecz biorąc, minione sześć lat wpisuje się w okres posługiwania mówiącego te słowa, wprowadzonego do urzędu proboszcza Brochowskiej wspólnoty wiernych 29. czerwca 2009 roku.

Naturalnym porządkiem, ten okres to nade wszystko swojego rodzaju wchodzenie w koleiny funkcjonowania Parafii, mocno naznaczonej 30.letnim posługiwaniem wspomnianego już ks. prałata Kazimierza oraz nieustannym szukaniem i podejmowaniem prób nowych, wspólnych a istotnych dla czasu, agend duszpasterskich.

W tym momencie, koniecznym jest, by próbę narysowania obrazu środowiska naszej Parafii, wesprzeć na odniesieniu do dokonujących się tu przemian.

Nie myślę tu jednak o trudnych przemianach polskich, choć i te zostawiają nie małe ślady
w życiu mieszkańców naszego środowiska. Przykładem na to jest choćby ogromna grupa Brochowian pozostających za granicą czy „zagonienie” i brak bezpieczeństwa jakiego doświadcza wiele osób, małżeństw i Rodzin.

Myślę natomiast o wielkich, dziejowych ruchach ludności. W ciągu ostatnich trzech, czterech lat do ok. trzy i pół tysięcznej społeczności Brochowian, Bieńkowiczan i Iwinian – a wśród nich głównie Kolejarzy i Romów – dołączyła porównywalna liczba ludzi i Rodzin z tzw. całego świata. Nigdy w ponad 800 letnich dziejach środowisko nasze nie przeżyło takiego doświadczenia.

To oczywiście jest niewątpliwe bogactwo, szczególnie gdy mowa o ludziach młodych, o młodych małżonkach, o młodych Rodzicach.

Owszem, ale wielu z nich – jak zwykle w takich razach – żyje jeszcze życiem miejsc i środowisk
z których tu przybyli => czekamy na nich. Ale i też bardzo wielu tu właśnie, na Brochowie porządkuje swoje odniesienie do Pana Boga i Kościoła zawierając – czasem po wielu latach wspólnego życia – sakramentalne małżeństwa czy zabiegając o Chrzest św. dla swoich dzieci => cieszymy się nimi.

Nie sposób nie wspomnieć tu także o wcale nie małej grupie tych, którym niestety z bardzo wielu, różnorodnych powodów, nie udało się i nie udaje nie znaleźć tu swój dom, choć niejednokrotnie bardzo tego pragnęli.

Tak czy inaczej, Brochów – w swoich prawie 800 letnich dziejach – przeżywa chyba najbardziej szeroko zakrojoną nadzieję na integrację. Wielkim przyczynkiem tego jest geograficzna enklawa Brochowa oraz związana z tym i pielęgnowana zdrowa odrębność – także nowych – Brochowian wobec Wrocławia i okolic. Nie sposób też w tym kontekście nie wyeksponować otwartości i życzliwości bardzo wielu tzw. „starych Brochowian”. Sam miałem okazję wielokrotnie się o tym przekonać.

W tym nurcie także nasze duszpasterstwo stara się wnieść swoją cząstkę. W minionych latach, obok prób przekładania i adaptowania „dla naszego podwórka” wydarzeń i dążeń ogólnokościelnych, polskich i diecezjalnych, wyraziły to osiemnastomiesięczne misje przygotowujące po drodze Ośmiu Błogosławieństw do setnej rocznicy poświęcenia naszej świątyni parafialnej a w ostatnich trzech, przygotowania do stulecia erygowania naszej Parafii złączone z peregrynacją relikwii Krzyża Świętego z comiesięcznym odnowieniem przyrzeczeń chrzcielnych oraz wyboru i przyrzeczeń małżeńskich. Tu jest sens odwoływania się w niniejszym spojrzeniu wstecz, do naszego poprzedniego spotkania
na Brochowie w dniu 06. stycznia br. Są bowiem mocno kompatybilne.

Natomiast nasze najbliższe zamiary i plany wnoszone w dzieło integracji środowiska wpisujemy w nurt przygotowań do przyszłorocznej 1050. rocznicy Chrztu Polski oraz Światowego Spotkania Młodych.

Na tle tych dążeń i związanych z nimi działań, cieszymy się tworzącym się zwyczajem przeżywania comiesięcznych Dni: Chorego, Dnia Miłosierdzia Bożego, Dnia Świętości Życia, Dnia skupienia Wspólnot pobożnych, Dnia modlitw w int. Ojczyzny, Dnia Kolejarzy, Dnia modlitwy w int. zmarłych. W comiesięcznych spotkaniach gromadzi się Forum Młodych Brochowian. Funkcjonuje katechumenat młodzieży. W każdy czwartek miesiąca są spotkania Kręgu Biblijnego. Wychodząc naprzeciw dzieciom – uczniom Szkoły Podstawowej – codziennie podejmuje swoją posługę Świetlica Środowiskowa a w środy Brochowskie Laboratorium Umiejętności. NB. Mocno dziękujemy animatorom tych dzieł. A dalej, wspomnieć trzeba o wspaniałych owocach stałej Adoracji Najświętszego Sakramentu, o poprzedzającym każdą Mszę św. różańcowym czuwaniu Rodziny Różańcowej; o posłudze SLO i szafarzami Eucharystii służących także na co dzień w szpitalu;  o dziele Rodziny Rodzin. Ostatnio związanego z przyjęciem wędrującego wizerunku Matki Bożej. Od listopada 2009 roku, co tydzień ukazuje się parafialne Vademecum liturgiczno – duszpasterskie ADSUM (w bieżącym tygodniu przygotowywana jest już 311. edycja).

Warto jeszcze przywołać bardzo trudny dziś etap dziejów Duszpasterstwa Kolejarzy Wrocławskich.

To ważniejsze sposoby posługiwania naszego duszpasterstwa. Staramy się w nich wytrwale nawiązywać do deklaracji przytoczonej przez mówiącego te słowa w dniu wprowadzenia do posługi tutejszego proboszcza. Wtedy za papieżem Janem Pawłem II pozwoliłem sobie zacytować słowa z encykliki SLAVORUM APOSTOLI (27): Być chrześcijaninem w naszych czasach oznacza być twórcą komunii w Kościele i w społeczeństwie.

Miniony okres to również inwestycje parafialne. Składamy dziś na ołtarzu, dar:

- kaplicy całodziennej adoracji Najświętszego Sakramentu;

- dalej, poświęcony podczas uroczystości stulecia świątyni trzeci dzwon;

- inwentaryzacja i pierwszy etap prac związanych z odnową cmentarzy parafialnych oraz trudne formalności z dalszymi etapami;

- poświęconą 06. stycznia tablicę jubileuszową;

- pierwszy etap prac przy ulegającym erozji cokole świątyni parafialnej;

- poświęconą dziś w Iwinach kapliczkę ku czci św. Michała Archanioła;

- semafor kształtowy – identyfikacyjny znak Kolejarzy;

- zakończony jesienią 2009 roku pierwszy etap remontu plebanii;

- rozpoczęty tuż po tegorocznych świętach wielkanocnych remont kaplicy szpitalnej;

- i wreszcie kończony dziś kapitalny remont Domu Katechetycznego.

Ekscelencjo, Najdostojniejszy Księże Arcybiskupie Metropolito;

Mili sercu Bracia w posługiwaniu kapłańskim; Wielce Szanowni Goście.

Drodzy Parafianie Brochowscy;

Mając nadzieję na życzliwe przyjęcie niniejszego świadectwa pokrótce rysowanego przeze mnie obrazu naszej Parafii, proszę pozwolić mi, wobec wszystkich Was, nie bez skruchy i żalu wobec nieudanych działań, uchylić z wdzięcznością, szacunkiem i nadzieją czoła wobec wszystkich i każdego kto wniósł i wnosi w dzieje tej wspólnoty swoją obecność, bliskość i udział we wspólnym tworzeniu jej dziejów. Jak to często powtarzamy: Bogu na chwałę, Kościołowi świętemu na pożytek, nam na świętość. Dziękuję za wielorako okazywane zaufanie, także w formie – ostatnio nawet obficiej – zawierzanego grosza. Bardzo serdecznie dziękuję za nieustająca modlitwę towarzyszącą wszystkim podejmowanym przez nas dziełom oraz ofiarowaną w mojej i księży współpracowników intencji.

Osobne słowo podzięki kieruję pod adresem kapłanów, stają przy mnie wnosząc wieloraką pomoc.

- księża wikariusze Stanisław PADEWSKI oraz Krzysztof SALIK;

- księża rezydenci: ks. prałat Andrzej DZIEŁAK – postulator procesu beatyfikacyjnego ks. A. Zienkiewicza oraz kreowany w minionym tygodniu do stopnia dra habilitowanego ks. Piotr MRZYGÓŁD;

- nie sposób nie przywołać z podzięką posługę pełniącego obowiązki kapelana szpitala, O. Eugeniusza SPYRKĘ ze zgromadzenia Klaretynów oraz pomoc Jego współbrata: dk Krzysztofa JÓŹWIAKA;

-  z szacunkiem i wdzięcznością wspominamnaszego Seniora ks. kanonika Romana SUCHECKIEGO;

W tym samym duchu przywołuję Panie katechetki Panie: Katarzynę MILEWICZ i Anetę CHILMON naszych kościelnych: PP. Barbarę i Józefa GABRYLUKÓW; organistów: P. Pawła ZYDKA i Janka PŁONKĘ także w prowadzonym przez niego chórem, liderów młodzieżowego Zespołu muzycznego IXODES; kancelistkę: P. Joannę BLICHERT; Panie: Barbarę SPORNĄ, Elżbietę POSYNIAK oraz Stanisławę ŁOJKO – gospodynie, dające nam możliwość spokojnego funkcjonowania.

W tym także kontekście, chcę również uchylić czoła wobec życzliwej obecności księży kondekanalnych. Dziś tu na Brochowie kończy się wizytacja pasterska naszego dekanatu. Wpiszmy więc proszę wszystkie wspólnoty parafialne wraz z ich duszpasterzami do naszej modlitwy.

Wdzięczny za życzliwe posłuchanie, jeszcze raz, zauważając wszystkich i każdego, najserdeczniej zapraszam do radości zawierzenia Panu Bogu we wspólnej z naszym Pasterzem modlitwie, wszystkich sukcesów, trudów i nadziei. Z ufnością też otwarci na pasterskie słowo prosimy o dar pasterskiego błogosławieństwa.